Een paar dagen geleden vond ik een ingesproken bericht van een journalist van de Volkskrant terug op mijn mobiel. Hij vroeg me om hem terug te bellen naar aanleiding van het gedoe rond ons Kamerlid Mariko Peters. Wat ik daar zo van vond, vroeg ie zich af.

Natuurlijk kan je jezelf gevleid voelen dat een belangrijke krant de mening wil horen van een bescheiden fractievoorzitter. Maar een stemmetje in mij riep me op niet te reageren.

En ja, de volgende dag stond met grote koppen in de Volkskrant “ partijkader GroenLinks bezorgd over functioneren Kamerfractie”. Verschillende raadsleden hadden zich laten verleiden tot het uiten van hun “morele oordeel” .

 

Donderdagavond voltrok zich in België een verschrikkelijk drama op een muziekfestival. Gisterenavond berichtte de NOS reporter ter plaatse over het verloop van “ the day after”. Nee, de Belgen waren op dit moment niet bezig met het zoeken van een schuldige maar treurden om de slachtoffers. Tot twee maal toe in het korte interview benadrukte hij dat dit in Nederland wel anders zou verlopen. In Nederland zouden de messen onmiddellijk getrokken worden, zou het opgeheven vingertje onmiddellijk in actie komen.

Soms komen dingen samen voor een mens. Want ook in mijn eigen leven werd ik recentelijk geconfronteerd met mijn eigen” moreel gelijk” met mijn eigen” opgeheven vingertje” en de schade die dat aanricht.

 

Wat is de functie van het morele gelijk, vraag ik me af. En wat win je ermee?

Zelf meen ik grootse idealen te hebben. Het streven naar een betere wereld stuurt mijn leven.

En in het kielzog van deze idealen drijft mijn “moreel oordeel” misschien wel ”mijn moreel superioriteitsgevoel”. Ik weet wat goed is en wat fout en ik reken de mensheid erop af.

Het doet me heel erg denken aan wat ik rondom mij in de maatschappij ervaar. Vanuit een schijnbare moraliteit worden mensen afgerekend. Mariko Peeters is schuldig aan ”schijn van belangenverstrengeling”, ja zelfs de schijn alleen is al voldoende voor de veroordeling. Waar is het “onschuldig tot het tegendeel is bewezen gebleven”. Waar is het mededogen en de medemenselijkheid?

Mijn partij GroenLinks heeft grootse idealen, maar heeft de laatste tijd ook het

“morele gelijk” en de opgestoken vinger duidelijk naar voren geschoven.

De aandacht en misschien wel enigszins het leedvermaak van de journalisten van de Volkskrant is wellicht hier voor een deel aan te wijten. De moralist die in zijn eigen morele val terecht komt!

Al deze zaken en ontwikkelingen stellen mij voor een belangrijke vraag: Wat is de waarde van idealen die gedreven worden door morele superioriteit? Die betere wereld wil ik nog steeds bereiken. Maar dat kan blijkbaar niet met een opgeheven vingertje. De afrekencultuur is geen teken van “hoge moraliteit”. Het is eerder een teken van algehele verzuring. Het is een verzuring waar ik in elk geval vanaf wil.

De vraag is hoe?

 

Luc Vandezande, fractievoorzitter GL Middelburg

 

Reageren kan via onderstaand reactieformulier.